Camiel is één van de in totaal 12 lifeguards. “Maar we zijn er alleen in het weekend. We komen vrijwilligers tekort om ook doordeweeks toezicht te houden. Gelukkig is er wel altijd iemand van het beheer aanwezig om een oogje in het zeil te houden. Die medewerkers kunnen ook prima zwemmend redden en hebben allemaal een ehbo-cursus gedaan.”

Het was afgelopen zomer behoorlijk rustig bij de recreatieplas: “Eind jaren 90 waren er met warme dagen wel negenduizend mensen aan het zwemmen. Dan konden we niet eens een rondje wandelen, maar moest je echt over de handdoekjes lopen. Tegenwoordig is dat wel anders. Berkendonk heeft veel concurrentie met andere zwemlocaties in de regio. Ik denk dat er nu op z’n hoogst 2.500 mensen komen op een zomerdag.”

Camiel komt rond 11.00 uur ’s ochtends aan bij Berkendonk. Hij drinkt koffie met collega’s en daarna leggen ze de reddingsboot in het water. “We varen dan altijd een rondje om de waterkwaliteit te checken. Als we bijvoorbeeld een dode vis tegenkomen, kan dat wijzen op botulisme en dat is gevaarlijk. Medewerkers van de dierenambulance komen dan langs en onderzoeken de doodsoorzaak. Het is gelukkig nog nooit botulisme geweest.” De rest van de dag brengt Camiel door op de uitkijkpost of al wandelend langs het water.

In zijn 20-jarige loopbaan als vrijwillige lifeguard hoefde Camiel nog nooit écht in actie te komen: “Ja, ik heb wel regelmatig mensen in de boot meegenomen die te moe waren om verder te zwemmen. Veel zwemmers beseffen niet hoe groot Berkendonk is. Het water oversteken langs de lijn is al vierhonderd meter en dat is behoorlijk ver. Bovendien is zwemmen in natuurwater heel anders dan in een zwembad: je hebt hier te maken met de diepte en temperatuurverschillen.”

Toch proberen vooral jongeren nog weleens een ritje op de boot te regelen. “Dan roepen ze: ‘ik verdrink!’ Maar daar trappen we niet in, die willen dan gewoon meevaren. We zijn geen taxibedrijf. We zien wel of iemand serieus is of zichzelf aanstelt.”


© Marleen Smits, www.indebuurt.nl/Helmond